'Ik voel me nog een jonge hond. Ik denk nog als een jonge hond. Ik blaat nog als een jonge hond...'

Alex Boogers (1970) dreigt 't niet te worden - als schrijver. En dat is vrééééselijk onterecht! Na de publicatie van drie bovengemiddelde maar slecht verkopende boeken is hij de wanhoop nabij en mede daarom schotelt hij het publiek nu zijn roman 'Het sterkste meisje van de wereld' voor. Een keiharde, hyperrealistische, soapachtige reeks scènes over het merkwaardige 'dubbelbestaan' van scribent en thaibokstrainer. Het leest als een trein, is een hilarische zedenschets over de media (de beschrijving van zijn bezoek aan de Esquire-redactie is onbetaalbaar) en de rest van de wereld en moet toch, helaas, als een stuk minder dan zijn vorige boeken worden ingeschat. Uit het soort winstbejag dat hij zelf in het boek schetst en waartoe de uitgever hem aanmoedigt, lijkt hij namelijk strategisch richting Kluun op te schuiven. Dat is jammer, maar een recensent is uiteindelijk ook maar een mens, een mens in dit geval die het Vlaardingse 'straatschoffie' een megaseller gunt en daarom, van harte, 5 gwrrfs uitdeelt. Want Boogers móet door! - 5 gwrrfs.

Vandaag zal het eerste opvangtehuis voor dak- en thuislozen van Madurodam zijn deurtjes openen. Een dergelijk tehuis in Groningen heeft model gestaan voor de Madurodamversie. Hoe gaat het heten?

Poëzie? Dat kun je maar het beste lezen, of anders, gewoon, overslaan. Dat je er ook over kunt en misschien wel móet discussiëren, blijkt op www.decontrabas.com, een weblog dat zich 'vertakt' naar allerlei dichters, dichtersclubjes en literaire bladen in het Nederlandstalig gebied. Als oprechte poëzieliefhebber heb je aan de Contrabas een handig medium om nieuwe poëzie, recensies en reacties te peilen, en als zodanig is het een thermometer voor de perikelen in poëzieland - en daarmee ook een aanwinst op internet. Advies: het even dwangmatige als nutteloze gedelibereer over wat poëzie is en wat niet, moet je gewoon maar deleten. - 4 gwrrfs.

'Waarom betalen die gasten van gwrrf niet mee aan de prachtwijken??? Nou???!!'

Adriaan van Dis kennen we als het prototype van een keurig heerschap, en zo loopt hij ook rond in zijn nieuwe roman 'De Wandelaar', die onlangs is genomineerd voor de Publieksprijs. Mensenschuw loopt zijn alter-ego Mulder zijn vaste rondjes door het aimabele Parijs, totdat al snel de inmiddels welbekende straatrellen in de voorsteden uitbreken, alwaar hij via een hond, die een brandend en verwaarloosd pand uit springt, bij betrokken raakt. Centrale vraag: is Mulder met zijn schaapjes op het droge en in zijn veilige appartement bereid om zich het lot van de achtergestelden aan te trekken? Hen te helpen? Gelukkig klinkt dit moralistischer dan het boek in werkelijkheid is, want Van Dis verdient pluimen voor zijn ragfijne observaties in de Franse voorsteden en het weergeven van de hachelijke gedachtewereld waarmee Mulder tussen kerk, maffia en slachtoffers heen en weer manoeuvreert. Vermakelijk, mooi, geëngageerd - en dat zeggen we zonder ironie! - 4 gwrrfs.

Wie in 2008 een nieuwe Volvo koopt, kan daar een alcoholslot in laten zetten. De bestuurder moet dan blazen voordat de wagen gestart kan worden. Wat wordt de bijnaam van dit slot?

Als je de kwaliteit van een boek afmeet aan de inzet ervan, ofwel, de hoogte waarnaar de auteur reikt, dan is 'Het Ministerie van Buitengewone Zaken' van Nathan Englander (1970) een meesterwerk. En ook als je de kwaliteit zo niet wenst af te meten, blijft dit even monumentale als gruwelijke boek over de verdwijning van de 19-jarige joodse jongen Pato tijdens de militaire dictatuur in Argentinië een regelrechte topper. Er zit een 'maar' aan te komen... dat voelt u goed. Englanders stijl is zeer matig ('functioneel' zal hijzelf allicht aanvoeren) en alleen het tranentrekkende verhaal van Pato en zijn arme, joodse ouders trekken je door dit werk heen. Zo ging het althans, bij mij... - 4 gwrrfs.