'Sorry! Ik kreeg nét het sms-je over de ochtendfiles binnen...'

Het is even wennen, maar dit jaar bereikt de tv-komiek en schrijver Kees van Kooten (1941) de pensioengerechtigde leeftijd. Misschien hierom laat hij ons in 'Mijn plezierbrevier' delen in de schatten van zijn privé-smaak, ofwel: de korte (meestal Angelsaksische) verhalen die hem zelf tot amusante stukjes over alledaagse zeden en gewoonten hebben geïnspireerd. Zo maken we kennis met het werk van onder andere E.B. White, E.V. Knox, J.B. Morton en S.J. Perelman. Een heerlijke bundel voor goedaardige stukjes, die de verwondering om het alledaagse als rode draad hebben. - 4 gwrrfs.

Het leek zo leuk: de dames van LUV zijn weer bij elkaar. Het blijkt echter dat Patty Brard nú al helemaal ingestort is. De oplossing hebben de dames ook al gevonden: 'We zijn alledrie in therapie gegaan om te zorgen dat we elkaars persoonlijkheid leren accepteren zonder dat er steeds ruzie van komt' aldus de getergde Patty. En wat blijkt? De sessies zijn opgenomen en komen binnenkort op TV. Raad onder welke titel.

Het ultieme bewijs dat een talentvol journalist nog geen goede schrijver is, levert Marcel van Roosmalen (1968), waarschijnlijk geheel onbedoeld, met zijn debuut 'We weten heus wel hoe laat het is'. Dat uitgevers - net als profclubs - wel eens een gokje willen wagen om te kijken op spits A of schrijver B plots en ster wordt, is nog te begrijpen, maar dat Prometheus dit zouteloze proza over een weifelende kraker annex dichter eind jaren '80 over de eindstreep van publicatie heeft getrokken is opportunisme dan wel zelfhaat in het kwadraat. Van Roosmalen blinkt uit in registrerende zinnetjes als 'Ze knikten alle twee' en 'Ik belde mijn vader.' Na twee pagina's is het gevolg dat je het gevoel bekruipt een telefoonboek te lezen in plaats van een roman. Kortom, compleet mislukt! - 1 gwrrf.