'Hahaha! Alweer kosteloos goed nieuws gelezen.'

Waar merk je aan dat er een 'echte' schrijver is opgestaan? Wel, aan de eerste zinnen waarmee deze een verhaal opent. 'Op het vliegveld van Moskou ontmoette ik mijn reisgenoten: de Nederlandse fotograaf Jeroen en zijn vriendin Ilze. Beiden hadden rugzakken ter grootte van een ijskiosk. Ik zag wandelstokken en degelijke schoenen.' De schrijver heet Jelle Brandt Corstius (1978, zoon van Hugo, inderdaad), het boek heet 'Rusland voor gevorderden' en de toon is die van een glimlachende correspondent in wiens bek de absurditeiten van De Russische Beer vrolijk vermalen worden. Lézen, dus!!!! - 5 gwrrfs.

Het personeel van de Centrale Bibliotheek in Apeldoorn keek vorige week vreemd op toen de post op de mat plofte. Er bleek een brief, afkomstig uit Australië, bij te zitten van een dief die zo'n vijftig jaar geleden enkele kinderboeken had gestolen. Naast de excuusbrief had de boekendief ook dertig euro in de envelop gedaan. In vier Engelse zinnen schrijft de onbekende dat hij spijt heeft van het feit dat hij ergens voor 1960 kinderboeken over dieren uit de bibliotheek had meegenomen. Met het meegestuurde geld hoopt de man de boeken te hebben terugbetaald. Wat was de nuchtere reactie van de bibliothecaris?

Taalverliefd. Zo kun je de dichter en historicus (1962) Erik Bindervoet gerust omschrijven. In zijn nieuwste poëziebundel 'Voor altijd voor het eerst' gaat hij de merkwaardige uitdaging aan om de 20-ste eeuw in 101 gedichten samen te vatten, vanuit de gedachte 'Maak je eigen canon zelf en verlos ons zo van de canon'. Oké. Maar is dit boekje een aantrekkelijke canon? Niet bepaald. De onderwerpkeuze is dermate particulier dat aanhaken lastig is, de dwingende vorm van de gedichten is eerder een beperking dan een verrijking en het geheel ademt een soort Sintklazerige rijmelarij uit, die totaal niet bij het -serieuze- onderwerp past. Of dit alles een manier om subsidie los te weken bij een fonds? Anyway, een one way ticket to the ramsj!! - 1 gwrrf.