Jarenlang zocht jeugdige verveling een uitweg via drums, basgitaren en andere herriemakers, maar nu, in de jaren '0, ontdekt de nieuwste generatie opnieuw de mogelijkheid van Moedertje Taal. Op de cd 'Zingo!' vind je een inspirerende compilatie van geroutineerde Poetry Slammers als Erik Jan Harmens, Tjitske Jansen en Quirien van Haelen. Begeleid door beats, computers en joelend publiek, zijn deze 'slam-dichters' multimediale éénpitters voor wie geen podium teveel of te luidruchtig is en die meer voor de promotie der poëzie hebben gedaan dan boekenkasten vol hermetische woordneukers. 'Zingo!' is, kortom, een wervelende kennismaking met jonge dichters die in flitsende raps het Nederland van 2004 laten zien, dat wil zeggen: de hemel én de hel.

Sinds historicus Geert Mak verkooprecords breekt met consumabele boeken over de recente historie, en aldus het alomtegenwoordige retro-gevoel wakker schudt, verschijnen er meer kapers op de kust. Wim Willems (1951), bijvoorbeeld, met zijn nostalgische boek 'Stadskind', ondertitel 'kroniek van een naoorlogse jeugd'. Dit boek draait helemaal om het o ja-gevoel en beschrijft tot in détails modes, gebeurtenissen en gewoonten uit zijn jeugd in de jaren '50 en '60. Willems is een waardige Mak-kloon; hij schrijft ongelofelijk beeldend en van heerlijke zinnen als 'warm als oliebollen rolden we de bisocoop uit' staan er velen in. En voor een hoofdstuktitel als 'Het Zandbakgevoel' is het lastig niet te bezwijken. Kortom: nostalgie-op-niveau!

Als vrouwen niet gek worden van zichzelf kunnen ze het altijd nog worden van de stortvloed aan damesbladen. Esta heet de laatste nieuweling. Wie dit nieuwe zusje - of beter: moedertje - doorbladert, beseft weer dat veel vrouwenlevens druk en onbehaaglijk verlopen en iedere frivoliteit al 'vrijheid' en 'verdieping' mag heten. Dus komt de rijpere vrouw met een 'eigen stijl' (lees: iets minder brave opvattingen) uitgebreid aan het woord, in de hoop dat ze
achter de verkeersdrempels van Beemdgras en Klokketoren even 'bevrijdend' kunnen ademhalen. Al met al: een jongere Margriet voor de vastgeroeste huisvrouw.

Iets doen met handicaps levert je in de cultuursector al snel prijzen op. In het geval van kinderboekenschrijver Mark Haddon volkomen terecht. In zijn nieuwste (volwassenen)roman, 'Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht', probeert een autistische jongen de moord op zijn buurhond op te lossen. Christopher houdt van wiskunde en schema's, neemt alles letterlijk en is sociaal volkomen onbegaafd. Anders dan de meeste films en boeken over autisme volgt de roman volledig Christophers stramien: gortdroge observaties die voor niet-autisten ontroerend en hilarisch uitpakken. Alle andere karakters blijven 'plat': hun emoties en achtergrond zijn voor Christopher irrelevant. Haddon biedt inzicht en begrip zonder vaart te verliezen of sentimenteel te worden. Een verademing.

Politiek is niet voor doctorandussen, maar voor acteurs! Met die bemoedigende boodschap komt toneelschrijver Arthur Miller aanzetten in zijn tractaat 'Over politiek en de kunst van het acteren'. In een wat knullige betoogtrant legt Miller uit dat de ware 'grootheden' (Roosevelt, Clinton, Eisenhower, Reagan) alleen maar overeind blijven dankzij het feilloos simuleren van rollen en emoties. Dus niks rapporten! Niks afwegen! Niks mitsen en maren! De ware politicus is een irrationeel samenraapsel van geloofwaardige nep. Kortom, een interessant werkje van vingerdikte, dat verklaart waarom Balkenende altijd kleinduimpje zal blijven.

De EK-zomer is losgebarsten. Alle trainers, journalisten, columnisten en presentatoren die tóch al niet over aandacht te klagen hadden, zitten nu verdeeld over Nederland 2, RTL4 en SBS6 elke hoekschop en breedtepass tegen dikke eutotarieven te becommentariëren. In deze perverse oefening navelstaren valt op dat de voormalige glans en olijke sfeer bij Villa BVD (Barend & Van Dorp) inmiddels ver te zoeken is. Deze volgevreten veteranen komen uit de sporthoek en waar ze eerst opvielen met luchtige en oneerbiedige televisie gaan ze nu helemaal op in de dwangbuis van 'vleugels', 'ruiten' en andere tactische rimram. 'Special guest' Ronald Koeman blijft zijn humorloze zelf en naast hem begint Jan Mulder steeds harder en holler te klinken... Au!

Toni Morrison is de 'Nelson Mandela' van de Amerikaanse literatuur. Haar romans en verhalen trekken een veelbetekend spoor door historische, raciale en socio-economische verhoudingen. Dat klinkt saai, maar gelukkig weet Morrison de sjablonen te ontlopen, zo ook in haar nieuwe roman 'Liefde'. Door hoofdpersoon Bill Cosey in negen verschillende gedaantes op te voeren, doet het werk qua opzet een beetje denken aan 'De Wetten' van Connie Palmen, met dit verschil dat waar je bij Connie voortdurend intellectuele hoogstandjes op je af krijgt, Morrison het meer in sensualiteit en suggestie zoekt. 'Liefde' is het knappe werk van de 'grand dame' van de Amerikaanse letteren.