'Hélp! Wanneer is mijn eigen mening aan de beurt?'

Het Belgische viertal Fence noemt haar nieuwe plaat "The Woolf" en begeleidt dit schijfje met een wat donker uitgevoerde hoes. We vrezen angstaanjagende en jankende gitaarrock. Maar niets blijkt minder waar, want de instrumenten worden slechts sporadisch verzwaard en wat rest is een dozijn lichtvoetige en guitige gitaarliedjes. Nummers die doen denken aan een gekalmeerde Weezer doordrenkt met flinke scheuten joligheid. Zo luisteren we naar "A Song" ("A song, it's a song") en glimlachen om een lofzang op plankton ("Plankton, they are lord of the ocean, they are the masters of the sea)". Niet al te serieus nemen dus dat doen de heren van Fence zelf ook niet. Ze bereiden een puike plaat gewoon met gein, en dat is te horen! - 3 gwrrfs.

Een 71-jarige man uit het Australische Melbourne heeft een parkeerboete gekregen omdat hij te lang op dezelfde plek geparkeerd stond. De ijverige parkeerwachter had niet gezien dat er een dode man in de auto zat. In totaal zat hij een week lang levenloos achter het stuur voordat iemand hem opmerkte. Wat was de verbale reactie van de nabestaanden op deze actie?

Zadie Smith (1975) is de ongekroonde chroniqueur van de raciale spanningen in de westerse wereld. Bij haar echter geen bommen, messen of gifgasaanvallen, maar ragfijne strubbelingen in het academische milieu (van onderop gevoed door straatrumoer). In haar nieuwste boek 'Over Schoonheid' gaan, net als in haar debuut 'Witte tanden', alle registers open. Twee rivaliserende families, de ÈÈn progressief-Engels de ander CaraÔbisch-conservatief, liggen het hele boek door met elkaar in de clinch. Het gaat over liefde, over filosofie, over trots en over seks - maar uiteindelijk draait alles om de misverstanden in de multiculturele samenleving. Prachtig, enerverend, ontroerend... - 5 gwrrfs.

'143 shiïietjes!? Met hun bloed kreeg ik mijn bad niet eens vól!!!'

Ergens moeten jonge, talentvolle tv-makers een speeltuin hebben en de omgeving van dat trapveldje is niet langer de 'oude' VPRO maar het splinternieuwe 'Llink'. De 'Mr. Kahoona Positive Happiness Show' is ogenschijnlijk een prettig chaotisch programma over breiende oma's, Al Qaida en alles wat daar tussenin zit, maar blijkt - bij nadere beschouwing - een Sesamstraat-achtig concept voor jong volwassenen. Ofwel: een zorgvuldige mix van ver en dichtbij, blank en gekleurd, cynisme en onbevangenheid, luim en ernst. Wat vrij, anarchistisch, maf en creatief had kunnen zijn, blijft toch een verdoezelde invuloefening van beleidsmakers en programmadirecteuren. Politiek-correct jongerenhonk... - 3 gwrrfs.

David Copperfield is van plan op het podium een meisje zwanger te toveren. De truc moet deel uit gaan maken van de volgende show van de Amerikaanse illusionist. Copperfield zegt het huzarenstukje uit te kunnen voeren zonder seks te hebben met het lijdend voorwerp. "Iedereen zal gelukkig zijn, dat zweer ik", zegt hij in een interview met een Duits tijdschrift. Hoe gaat de act heten?

Nederlandstalige schrijvers weten doorgaans meer over hun eigen behang dan over de schermutselingen in de maatschappij. Des te luider het applaus voor de Belg Tom Lanoye (1958), die het belangwekkende, maar kreupele project dat 'Europa' heet onder de loep heeft genomen. Bravo! In zijn nieuwste bundel 'Fort Europa' zoomt hij in op de geschiedenis, de vijandschappen en de actuele dilemma's die de verschillende lidstaten binden Èn verdelen!
Europa is een puzzel, een Babylon, een eiland en een raadsel, maar zolang Lanoye er zo luchtig maar boeiend over schrijft, is er niks aan de hand. - 4 gwrrfs.

'Is dit het doel waarnaar wij allen streven?'

De uiting van frustratie en ongeloof die Taxi To The Ocean tentoonspreidt op het gelijknamige album is een beleving die ook het geluid van de Counting Crows kenmerkt. Lange uithalen ("Oh C'moooooooooooooon") schrapen slechts ternauwernood over het aanzwellende gitaargeweld. Luister maar naar 'C'mon' en 'Bombshell' die zo van het repertoire van de Crows lijken afgesnoept. Tel daarbij de op The Police geënte baslijn van het aanstekelijke 'Are We Not Men' en het is duidelijk dat dit vijftal uit Baarn nogal eens leentjebuur speelt. Maar wat geeft dat, als je hiermee het eerste deel van je plaat zo sterk en intens maakt dat je ondanks een slappe tweede helft de overwinning makkelijk veiligstelt? De drie punten zitten gewoon in de tas! - 3 gwrrfs.

De plaatselijke politieke formatie Stadspartij Enschede wil bijstandsmoeder aan de man helpen door gratis strings uit te delen op de markt. Het initiatief is een "ludieke" reactie op plannen van de plaatselijke fractie van de conservatief-liberale partij VVD om bijstandsvrouwen door de gemeente aan een man te laten koppelen, zodat ze niet meer afhankelijk zijn van een uitkering. Wat wordt de naam van deze strategische actie?

Linkse radicalen die duistere, seksuele machtsspelletjes spelen. Dat is de fascinerende biotoop waarin Helmut Krausser (1963) ons laat afdalen in zijn slanke roman 'Pijn'. De hoofdpersoon is een 40-jarige psychiater, die een beetje levensmoe van patiënt naar patiënt hobbelt tot hij, via zijn gewaardeerde collega Kappler, op ene Johanna Maria Palm wordt afgestuurd. Deze gekkin heeft een turbulente relatie achter de rug met een zelfmoordenaar, maar praat nog dagelijks met haar overleden vlam. De psychiater raakt ondersteboven van haar en haar turbulente geschiedenis en vliegt op volle kracht naar het randje van de psychische afgrond. Het knappe van de roman is dat Krausser het zwaarmoedige verhaal vaardig doorspekt met humor. - 4 gwrrfs.