'De voorpagina is vandaag zwáááár kut.'

Onno te Rijdt (1959) zit al jaren 'in de wachtkamer' van de Nederlandse literatuur. Zijn schrijfstijl is snel, zijn verhalen zijn hip en zijn hockey-achtergond is bepaald sexy. Waar blijft de doorbraak? Met zijn nieuwste roman 'Naar Paradiso' zal het zeker niet lukken. Zelden kwam een roman zÛ stroef, gekunsteld en gezocht uit de startblokken. Ook het verhaal over twee broers met tegengestelde levens is veel te bedacht en al te zeer van bordkarton om het begin van ontroering te wekken. Is Te Rijdt definitief opgegeven? Nog niet, maar een beetje opschieten is gewenst. - 2 gwrrfs.

In Noord-Italië heeft de politie een slingerende auto van de weg gehaald waarin zich twee bejaarden bevonden die seks met elkaar hadden. De Italiaanse dienders troffen in de auto een naakte 70-jarige vrouw aan die poogde seks te hebben met een half ontklede 59-jarige man achter het stuur. Wat was de reactie van de moeder van de man?

Langverwacht en eindelijk verschenen in de overbevolkte schappen van de kiosk: nrc.next! Wordt dit de redding van de papieren krant en PCM? Of de volgende wanhoopspoging om van jonge lezers betalende abonnees te maken? Het moet gezegd: de krant oogt fris, is prettig geschreven en straalt een aanstekelijk soort optimisme uit. Maar - ai! - wat moeten we met al die kwijlerige uitnodigingen tot mailen, SMS-en en surfen naar www.nrcnext.nl? Alsof de ochtendlezer niks beters te doen heeft dan in het digitale verlengstuk van de papieren krant te kruipen. NRC.next heeft snob-appeal, kwaliteit en jong talent. Geef dát de ruimte en laat al die mallotigheden weg! - 4 gwrrfs.

'Oeoeoeoe·····hhhhhhhh...'

Alex Boogers (1970) is de Nederlandse schrijver die qua rauwheid en het zonder opsmuk schetsen van 'outcasts' het dichtst in de buurt komt van wijlen Charles Bukowski. Maakte de oude meester ooit furore met 'Postkantoor' (over een postbode), Boogers doet het nu dunnetjes en verdienstelijk over met 'Lijn 56', handelend over een buschauffeur. De naam van busbaas en hoofdpersoon Erwin Pechstein voorspelt weinig goeds en, inderdaad, het blijkt geen feestje op zijn dagelijkse tocht tussen Vlaardingen-West en Vlaardingen-Holy. Erwin zet op een goed moment zelfs een pistool tegen zijn slaap. Als stijloefening is dit werk zeer volwassen en onderhoudend; als literatuur blijft het enigszins hangen in de gebaande paden van de sympathieke loser. - 3 gwrrfs.

Een vrouw in Sydney trof in haar eigen zwembad een krokodil aan. Na de vondst wist de vrouw het dier te vangen en zijn snuit vast te binden. De zoetwaterkrokodil is overgebracht naar een reptielencentrum, maar de verzorgers weten nog niet of het dier kan blijven. Raad waarom niet?

Sinds Annelies Verbeke verkooprecords breekt en bosjes prijzen in de wacht sleept zit de jonge, Vlaamse schrijfster - als fenomeen - sterk in de lift. Misschien dat we daarom worden vergast op de debuutroman van Clara van den Broek (1974), genaamd 'Aarde'. Alles wat deze titel suggereert (natuur, oerkracht, vanzelfsprekendheid) ontbreekt nu juist in dit geconstrueerde en stroeve verhaal over het contrast tussen het huiselijke leven van een jonge vrouw met een kantoorbaan en het wilde bestaan van een jonge weduwe, die van de ene liefde naar de andere hopt, en van de ene naar de andere wereldstad. Zinnen als 'Ik voel een golf van euforie over me heen komen' en 'Het is alsof de gang achter mij begint te lachen' geven aan dat Clara nog heel wat bij te leren heeft. Boeiend thema, horkerige uitwerking. - 2 gwrrfs.