Is Philip Dröge (1967) een jaloerse journalist? Of heeft hij een voorliefde voor huiswerk dat blijft liggen? Misschien wel allebei. In elk geval heeft hij met 'het Oranje-kapitaal' een grondig relaas opgesteld over de legale en minder-legale jacht der Oranjes op het Grote Geld. Ondersteund door een lijvig notenapparaat en een indrukwekkende literatuurlijst tekent hij de voortdurende uitbreiding van het kapitaal op, inclusief manoeuvres en trucendozen. Amusant is de studentikoze toon waarop hij verslag doet ('rondborstig vrouwelijk schoon'); minder is de wat voorspelbare volgorde. Alsof hij een optelsommetje maakt. Desondanks: een pluim voor de vasthoudendheid!

Enkele weken zijn we nu onderweg met de opvolger van het sleetse maatschappijdebat in B&W, te weten TV3. Het wordt 'verkocht' als een cultuurmagazine, maar de gesprekken en itempjes zijn van het kaliber RTL Boulevard. Het verschil is alleen dat het zwaartepunt weer 'ouderwets' naar de grachtengordel is getrokken (schrijvers, filmers, aanverwant volk) en dat komt goed uit, want presentator Matthijs van Nieuwkerk heeft 'tout l'Amsterdam' in zijn agenda staan. Dieptepunt is dat de typetjes van VARA-laat uit hetzelfde circuit (Dolf Jansen cs) nu weer bij TV3 mogen vertellen wat hen 'bezig houdt'. En in dat kader moeten we misschien maar blij zijn dat de maximum-duur van een TV3-gesprek vijf minuten is. Kortom: vaardig gemaakte incest.

Dat in elk mens een beest schuilt, wil je niet elke dag horen of zien. Maar op je 'sterkere' dagen ben je misschien bereid met de waarheid geconfronteerd te worden. Ga dan naar 'Das Experiment'. Het is weliswaar een formule-film met een nogal voorgekookt verhaal, maar positief is: je ziet de vrijwilligers van het psychologisch experiment stapje voor stapje verharden en ontmenselijken. Zodat je nooit meer denkt: die Joegoslaven of Rwandezen zijn beesten!... Want jij bent het dus ook.

Wegdromen mág! Maar wie zegt dat je daar nymfen, sprookjesprinsessen of galactische sterrenstelsels voor nodig hebt? Het kan net zo goed met de werkelijkheid, al helpt het als de roman 'Circusmannen' heet en Ludovic Roubaudi (1963) de schrijver is. Hij stort ons in het rauwe, maar hilarische bestaan van een tamelijk aftands circus, waar iedereen zijn eigen act en levenswetten bewaakt en vervolmaakt. Dat levert een stroom prachtige scènes op, zeker nadat de schrijver het hondje Kweenie lanceert, dat een getalenteerde potsenmaker blijkt te zijn. Roubaudi is een romanticus, een rasverteller en met zijn vertelplezier én personages doet hij denken aan grootmeester Fellini. Aanradertje.

Het Marokkaanse straatschoffie heeft eindelijk zijn literaire stem gevonden. De naam van die stem? Yusef el Helal (1978). Met zijn verhalenbundel 'Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken' debuteert deze Pietje Bell van het Rif-gebergte niet alleen maar veelbelovend, nee, meteen overtuigend en bijzonder charmant. Nog niet eerder werd de wereld van schoonmaken, hoofddoeken en discriminerend deurbeleid zo grappig en intelligent onder de aandacht gebracht. Helal brengt het beste van Giphart (heldere, vlotte schrijfstijl) en Benali (bedwelmende sfeer) samen. Dit boek mag als mooi staaltje integratie de geschiedenis in.

Artiesten die hun eigen pad blijven volgen, worden steeds schaarser. Films, commercials, goede doelen: ze slokken muzieksterren op om hun eigen status te vergroten. Gelukkig is er Lenny Kravitz, beganadigd songwriter en gitarist, die 'gewoon' mooie albums maakt. Zoals nu weer 'Baptism'. In de jungle van de moderne muziek is deze cd weer een baken van kwaliteit en herkenbaarheid. In een tijd dat de meeste muziek langs je heen glijdt, blijft elk nummer op 'Baptism' - ruig of rustig - in je hoofd zitten. Op een spannende, koortsverhogende manier, welteverstaan.