N*E*R*D heeft het kampement opgeslagen op het drielandenpunt van rock, funk en hiphop waar de smeulende resten van de Red Hot Chili Peppers nog duidelijk zichtbaar zijn. Het nieuwe album 'Fly or Die' klinkt in de karaoke versie dan ook als een stevige funkrock plaat terwijl het a capella knikkebollen is op ruige rap. En waar rockers voornamelijk verhalen over het droevige bestaan zijn de mannen van N*E*R*D zoals het heuse hiphoppers betaamt tevreden met hun leventje vol 'bitches', 'blingbling' en diep respect voor mama. N*E*R*D levert met 'Fly or Die' een plaat af die het beste uit drie werelden combineert. Dus punkers, hiphoppers en funky mensen aller landen verenigt u en spring, swing en rap!

Je hebt schrijvers en je hebt constructeurs. De één kan zelfs over elastiekjes nog mooie zinnen maken, de ander puzzelt op bestelling een meesterlijk plot in elkaar. De Argentijn Guillermo Martínez (1962) is een constructeur, die ook nog aardig schrijven kan. In 'M8 Onzichtbare misdaden' heeft hij al zijn kennis over thrillers en wiskunde bij elkaar gebracht, ten einde een 'hit' te scoren á la de film 'Seven'. Martínez komt een heel eind. Zijn verhaal heeft vaart, intrigeert en houdt je gevangen zolang je leest. Wat wil een mens nog meer? Het enige bezwaar is dat je - soms - even denkt het opstel van een briljante leerling te lezen, maar daar heeft Harry Mulisch het heel ver mee geschopt.

Ook in schrijversland heb je topmerken. Eén daarvan is de langzaam doorbrekende Finse schrijver Arto Paasilinna (1942), wiens vertalingen steeds frequenter verschijnen. En terecht! Paasilinna staat garant voor diep-menselijke verhalen over het dolende Finse volk, dat zich zwaarmoedig door het leven worstelt en bij de geringste kans stevig naar de fles en de sauna grijpt. Met 'De Zelfmoordclub' heeft Paasilinna een nieuw juweeltje aan zijn oeuvre toegevoegd. Als twee zelfmoordenaars elkaar in hoofdstuk één halverwege een mislukte zelfmoordpoging in een achterafschuurtje tegenkomen, blijkt dat de kiem te zijn van een hechte vriendschap en een nieuwe club, inderdaad, een zelfmoordclub. Per krantenadvertentie besluiten ze alle landgenoten met zelfmoordplannen bijeen te roepen en dan heeft Paasilinna ons waar hij hebben wil: aan het startpunt van een bizarre en massale flirt met de dood. Let op: Nobelprijs-kandidaat!

Net als bij een ouderwets toneelspektakel hoef je in 'Amazone' van Ger Thijs (1948) niet lang op Grote Emoties te wachten. Vanaf regel één is er sprake van verbittering, rancune, wraakzucht. De hoofdrolspelers in dit sarcastische spel zijn de 'typische' Nederlander Lo (filmregisseur) en de 'typische' Antilliaanse Grace (actrice); samen een paar. Als je de ellendige maniertjes en wetmatigheden van de toneel- en filmwereld even wegdenkt - Thijs is in het dagelijks leven namelijk zèlf toneelregisseur - houd je een gepeperde en bij vlagen boeiende roman over. Vooral de manier waarop Lo en Grace elkaar, na aanvankelijke verliefdheid, stelselmatig en in alle mogelijke gradaties beginnen te slopen, doet verlangen naar meer. Dat hun beider cultuur wat al te nadrukkelijk en schoolboek-achtig als motor van hun conflict wordt opgevoerd, is een politiek-correct smetje op deze meesterproef.

Behoor je tot de 'bloei der natie' of ben je, qua herseninhoud, toch meer een simpele waterdrager? Op www.iq-test.nl kun je er een objectief antwoord op krijgen. Soms zijn tests op internet wat lang en arbeidsintensief, maar op iq-test.nl staat gelukkig een heel smakelijke en bondige mini-test van tien vragen, die alvast een betrouwbare indicatie geeft van je verstandelijke vermogens. Gauw beginnen!