Alex Boogers (1970) dreigt 't niet te worden - als schrijver. En dat is vrééééselijk onterecht! Na de publicatie van drie bovengemiddelde maar slecht verkopende boeken is hij de wanhoop nabij en mede daarom schotelt hij het publiek nu zijn roman 'Het sterkste meisje van de wereld' voor. Een keiharde, hyperrealistische, soapachtige reeks scènes over het merkwaardige 'dubbelbestaan' van scribent en thaibokstrainer. Het leest als een trein, is een hilarische zedenschets over de media (de beschrijving van zijn bezoek aan de Esquire-redactie is onbetaalbaar) en de rest van de wereld en moet toch, helaas, als een stuk minder dan zijn vorige boeken worden ingeschat. Uit het soort winstbejag dat hij zelf in het boek schetst en waartoe de uitgever hem aanmoedigt, lijkt hij namelijk strategisch richting Kluun op te schuiven. Dat is jammer, maar een recensent is uiteindelijk ook maar een mens, een mens in dit geval die het Vlaardingse 'straatschoffie' een megaseller gunt en daarom, van harte, 5 gwrrfs uitdeelt. Want Boogers móet door! - 5 gwrrfs.