Sinds het verkoopsucces van Kluun kon je er vergif op innemen dat zijn hyperrealisme geïmiteerd zou gaan worden. Welaan, Anne Hermans (1978) heeft een aardige poging gedaan, culminerend in haar debuut dat in alle hyperrealistische nuchterheid als 'De co-assistent' de wereld in geslingerd is. Net als bij Kluun word je halfgek van alle détails en uitgesponnen dialogen, maar, net als bij de meester zelf, krijg je, mede daardoor, wél een goede indruk van de middelmatige besognes van gewone mensenlevens, zoals die zich ditmaal in een ziekenhuis afspelen. De kracht zit 'm in de levensechte scènes en de onthutsende onhandigheid (praktisch en emotioneel), namens ons 'meegemaakt' door hoofdpersoon en co-assistent Elin Dekkers, de zwakte in het oeverloos uittekenen van niet ter zake doend geneuzel. - 3 gwrrfs.