Er is een Vlaamse schrijver opgestaan met dezelfde hopeloosheid en verveling als die van Herman Brusselmans, maar gelukkig besteedt hij meer tijd aan de fraaie formulering van zijn zinloze avonturen als de Gentse veelschrijver. Zijn naam? Dimitri Verhulst (1972). Hoewel hij al enkele boeken op zijn naam had staan, lijkt hij nu definitief doorgebroken met een roman waarvan de titel reeds een hoge kwaliteit verraadt: 'De helaasheid der dingen'. In dit melancholieke werkje, dat qua stijl doet denken aan Louis Paul Boon, schetst Verhulst een onthutsend beeld van het dorpje van zijn jeugd, Reetverdegem, waar het bestaan vrijwel zonder uitzondering draait om drank, afbraak, armoede en futiele twisten. De combinatie van sarcasme en mededogen waarmee Verhulst deze dorpsgemeenschap tot leven wekt is met een beetje overdrijving 'monumentaal' te noemen. - 5 gwrrfs.