Tot de jonge talenten van de Nederlandse journalistiek behoort zeker Joris Luyendijk (1971). Als Midden-Oosten-correspondent was hij niet alleen betrouwbaar en prettig onderkoeld, maar naar nu blijkt uit zijn boek 'Het zijn net mensen' ook een hoogst vileine observator van de vreemde mechanismen achter de nieuwsindustrie. In deze intrigerende en prachtig geschreven 'memoires' doet Luyendijk niet alleen indringend verslag van de schizofrene sfeer in Arabische dictaturen (en het onbegrip daarvoor bij Europese luxe-intellectuelen), maar werpt hij ook een verrijkend licht op de dilemma's van de moderne freelance-journalist: 'Voor je het weet, neem je steeds opnieuw de schutkleur aan van je opdrachtgever.' Kortom, dit boek is een prettig leesbare must voor iedere, aankomende journalist! - 4 gwrrfs.