'...Bijt niet...'
'...Bijt niet...'Er zijn mensen die er alles voor over hebben tot een 'hogere kring' te behoren. Zo iemand is letterenstudent Nick Guest in de roman 'De schoonheidslijn' van Alan Hollinghurst (1954). Het boek werd nota bene onderscheiden met de Booker Prize 2004, en dat is veel voor een weliswaar fijngevoelig, maar ook wat obligaat voortkabbelend portret van de well-to-do-Thatcher-generatie. Guest vergaapt zich aan de luxe, de feestjes en de cocaïne en - toegegeven - een zin van Hollinghurst hapert zelden en danst van champagne naar kaviaar naar polopaard. Toch heeft hij als ex-adjunct van 'Times Literary Supplement' waarschijnlijk wat stemmen gekocht, want 'De Schoonheidslijn' is mooi geschreven, maar bijt nergens. - 3 gwrrfs.

De schoonheidslijn - Alan Hollinghurst - Prometheus - 496 pag. - EUR 19,95 - Nu bestellen bij BOL.COM!
05-04-2005 10:10 | dr.victor
Toevallig net EUGENIE GRANDET van H. Balzac gelezen..
Dat is pas geschiedenis.
Alhoewel ik het laatste stuk van de realistische roman een beetje het gevoel had dat de schrijver de boel afgeraffeld heeft, vond ik het een genot het te lezen, vooral het begin.
Waarlijck: de oude meesters bekoren veel meer dan de moderne, omdat deze in een zieke, opgejaagde maatschappij zijn grootgebracht, waar ergo alleen maar ziekelijke, gefrustreerde kunststukken uit voor kunnen komen. Dat zie je niet alleen in de literatuur. Ook in de schilderkunst, muziek, toneel en ballet. Op elk gebied manifesteert zich de zenuwe-ziekelijke maatschappij en haar tekortkomingen die niet anders kan dan zich profileren in elke tak van de (beeldende) kunst.
Jammer.
05-04-2005 12:24 | DNH | mail
//gwrrf.magazine