Wie als vrije geest bij de NOS gaat werken, is levensmoe of heel naïef. De staatsomroep is sinds mensenheugenis een verzamelplaats van omhooggevallen ja-knikkers, die nog liever stront eten dan hun baantje eraan geven. Onbegrijpelijk dat ex-Journaal-baas Nico Haasbroek (1943) - toch bepaald geen groentje - vrijwillig in de val is getrapt. Of het moet zijn dat hij ons stiekem vanaf zijn eerste werkdag al wilde gaan lastig vallen met zijn memoires, want wat heeft een non-conformistisch denker te zoeken in een fabriek? 'Journaaljaren' leest als het dagboek van een zondagse babyboomer, die interessant werk, een goede beloning en een constant functionerende applausmachine als zijn grondrechtelijke basispakket ziet en meteen in een crisis (crisisje?) geraakt zodra één van die ingrediënten in gevaar komt. Dat hij zijn vrouw en trouwste fan Mieke aan het begin van het boek vraagt of hij zijn matig boeiende jeremiade (meneer is eruit gebonjourd bij de NOS, och hemel...) wel moet publiceren, is een retorische truc om de sluizen van de zelfverering wagenwijd open te zetten. Masturbatieproza. - 2 gwrrfs