Voelde de vorige Bridget Jones-film nog als een eerste ontmoeting waarbij je dacht: 'Wat een leuk, naïef en herkenbaar onhandig mens', tijdens de tweede afspraak zijn het juist haar karakteristieke eigenschappen waaraan je je behoorlijk begint te irriteren. Het gevoel van herkenbaarheid maakt plaats voor plaatsvervangende schaamte vanwege die werkelijk altijd stuntelende en blunderende Londense muts. Dat betekent overigens niet dat je haar nooit meer wilt zien. Soms tergt onze Bridget je lachspieren nu eenmaal op een manier zoals alleen zij dat kan. Die momenten worden alleen schaarser als je haar wat langer kent. - 3 gwrrfs