We gaan de poëzie niet redden, maar waar de kranten niet thuis geven wil gwrrf graag een steentje bijdragen. En dus duiken we bij het begin van 2008 in de volstrekt veronachtzaamde bundel 'Het is onnatuurlijk om te leven' van de Zuid-Afrikaanse dichter Geert Vlok Nel (1963). Voor lezers die iets anders willen, maar dan ook écht iets anders, is deze bundel, laten we zeggen, een welkome opgave. Nel dompelt ons onder in zijn ruige jeugd, zijn ruige taal, zijn ruige familie en zijn ruige kijk op dat alles. Zinnen als 'heb je al geneukt vraagt die ene man aan mij, kortaf' wisselen stuivertje met 'ik kreeg Hennie lief met de liefde van de aarde'. On-Nederlandse heftigheid, dus! Onverbloemd voor je voeten gegooid! In zijn rauwheid lijkt Vlok Nel soms aan te klampen bij Bukowski, maar waar je Buk.'s broodnuchtere gedichten in één ruk uitleest, bijt Nel's poëzie in de eigen staart en noodt ze tot herlezing. Conclusie? Een ruige arbeidersdichter met de brille van een minstreel, maar op papier toch vooral een lastig te plaatsen bundel voor de dames en heren critici. - 3 gwrrfs.