Steeds meer boeken hebben de ritmiek en de emotionele wispelturigheid van een dagboek. In het beste geval krijg je dan vermakelijke succesboeken als 'Bridget Jones', maar de Franse versie van dit genre is met 'Samen ben je minder alleen' (oef! alleen de titel al...) van Anna Gavalda een stuk minder pruimbaar. Met het feit dat we vier jonge levens in een Parijs' appartement binnendringen is niks mis en ook de dialogen in de keuken, op de overloop en bij het toilet zijn best vlot opgeschreven. Maar dat het gebabbel gaandeweg epidemisch wordt en je per pagina steeds onverschilliger jegens de personages komt te staan(ene Paulette keuvelt zelf tegen bloemen), is een probleem dat pas na 461 pagina's ophoudt te bestaan. - 2 gwrrfs.