In Marokko blijken ze iets te hebben waar Nederlanders hevig naar terug verlangen: een warmbloedig dorpsleven. Met een scherp oog voor zijn eigen vervreemding en de warmte van Marokkaanse mensen schetst journalist Sjoerd Venema (1954) in de verhalenbundel 'Een man met suikerhaar' een verliefd, breekbaar, maar ook idyllisch beeld van dit Afrikaanse land. Weemoedig haalt Venema herinneringen op aan de melkman en de voddenboer die in de jaren '50 nog langs de deur kwamen, een sympathiek verschijnsel dat in het 'beloofde land' Marokko nog welig tiert middels, bijvoorbeeld, een ambulante smid die theepotten repareert. Afgewogen nostalgie met 'feel good'-kwaliteiten. - 4 gwrrfs.